کارشناس دورکار پژوهشگاه ميراث فرهنگي در اين دوره از کارگاه آموزشي در مورد فارسي باستان سخن گفت و بيان داشت: فارسي باستان شاخه‌اي از هند و اروپايي، هند و ايراني و ايران باستان است.
مريم دارا با بيان اينکه زبان فارسي باستان زبان قوم پارس بود که تبديل به زبان دولت هخامنشي شد، افزود: حتي احتمال مي‌رود زبان فارسي باستان مربوط به پيش از سده شش پيش از ميلاد باشد.
وي خط زبان فارسي باستان را داراي خطوط هجايي، خط ميخي گرفته شده از بابلي و عيلامي، 36 حرف، دو واژه جداکن، هشت انديشه نگار و اعداد توصيف کرد و گفت: اين خط از چپ به راست نوشته مي‌شود.
دانشجوي دکتراي فرهنگ و زبان‌هاي باستاني با بيان اينکه در فارسي باستان شمار ميخ ها در خط ميخي فارسي باستان کم شده است، بيان داشت: واژه‌ها به دليل وجود خطوط ميخ کج‌ها از هم جدا شده و آسان خوانده مي‌شوند.
وي با اشاره به اينکه اين خط تا سال 331 پيش از ميلاد زمان ورود اسکندر به رسميت شناخته شد، يادآور شد: در اين خط اسم در حالت‌هاي مختلف فاعلي، مفعولي، اضافي، برايي و بايي و ساير موارد صرف مي‌شود.
پژوهشگر دايرة المعارف بزرگ اسلامي، خطوط باستاني را داراي پسوند و پيشوند به عنوان تعيين کننده‌هاي نقش کلمه در جمله عنوان کرد و افزود: واژگان در فارسي باستان داراي جنسيت مذکر، مؤنث و خنثي و شمار مفرد، مثني و جمع هستند.
وي با بيان اينکه سه گونه زبان عيلامي، آرامي و فارسي باستان در دوره هخامنشي به نسبت مکان استفاده مي‌شده است، اظهار داشت: از زبان عيلامي در بايگاني، محاسبات به عنوان مثال روي گل نبشته‌هاي تخت جمشيد استفاده مي‌شده است.
دارا با اشاره به کاربرد زبان آرامي در زبان اداري و ارسال و مراسلات، بيان داشت: زبان فارسي باستان را نيز در سخنوري و سنگ نوشته‌ها يا روي ظروف استفاده مي‌کرده‌ند.
وي رمزگشايي فارسي باستان را روش آمار و سفرنامه اي قرن 17 و 18 بيان کرد و افزود: در صورتي که فارسي باستان رمزگشايي نمي‌شد اطلاعات ما از هخامنشيان محدود به رواياتي همچون هرودت بود.
دارا موضوعات خطوط باستاني را شامل ستايش اهورامزدا، معرفي خاندان، نام سرزمين‌ها به عنوان نشانه‌هايي از جغرافياي سياسي آن دوره، فرونشاندن شورش‌ها و دعا و نفرين دانست.
اين کارشناس اضافه کرد: در پايان هر کتيبه دعا و و نفرين‌هايي براي حافظان کتيبه و تخريب کنندگان آن نگاشته مي‌شد.
وي از جمله آثار فارسي باستان به کتيبه‌هاي اريارمنه و ارشامه، کتيبه‌هاي کورش (سه سنگ نوشته در مرغاب) و کتيبه‌هاي داريوش شامل کتيبۀ بيستون (زبان اکدي همراه با زبان عيلامي)، کتيبه‌هاي نقش رستم، کتيبه‌هاي شوش، کتيبه‌هاي سوئز، کتيبه الوند (گنجنامه) و الواح سيمين و زرين اشاره کرد.
دارا از ديگر آثار فارسي باستان، کتيبه‌هاي همدان (لوحه هاي سيمين و زرين)، کتيبه‌هاي خشايار شاه(تخت جمشيد- شوش- وان- الوند)، کتيبه‌هاي تخت جمشيد، کتيبه‌هاي شوش، کتيبه اردشير اول و کتيبه‌هاي داريوش دوم (شوش)، اردشير دوم (شوش-همدان)، اردشير سوم (تخت جمشيد) را برشمرد.
119/
انتهای پیام/
